Poznaj siebie, pracuj nad własnym ja, bądź sobą, rozpoznawaj emocje… Długo jeszcze? Jak to mogę nie znać siebie? Tak, możesz nie znać siebie, jeśli nie słuchasz tego co mówi Twój organizm, jak reaguje na pewne bodźce, ale to wcale nie znaczy, że teraz musisz usiąść w szkolnej ławce i pisać to co pani dyktuje.

Nie ma żadnej „PANI”

Samodoskonalenie kojarzone może być ze stereotypowym pojęciem uczenia się. A to nawet w jednym calu tego nie przypomina. Nie ma ławek, białej kredy, mundurka i żadnej „Pani”, która wymaga niestworzonych rzeczy. Jesteś tylko Ty sam ze sobą. To nie jest pojedyncza lekcja, a proces, który może ciągnąć się nawet latami. Tutaj najważniejsze są skutki i efekty poznawcze, a nie deadline. Nikt nie stoi nad Tobą z drewnianą linijką i nie grozi Ci. Tak naprawdę samodoskonalenie jest aktem dobrej woli. Ja przyjmuję dość holistyczne podejście do samego procesu „poznawania siebie”. Uważam, że nie da się stać w miejscu, bo chociażby biologia i dojrzewanie fizyczne przekłada się na wzrost i zmianę psychiczną. Clou sprawy jednak ma się w przechodzeniu tego procesu, narzędzi, własnej woli i świadomości lepszego życia.

Jesteś kowalem własnego losu

Naprawdę, tutaj ta myśl wpasuje się najlepiej. Naukę własnego JA porównałabym do etapu studiów: masz pełną kontrolę nad decyzjami, sam wybierasz narzędzia, spotykasz ludzi, którzy tylko wskazują Ci pewną ścieżkę edukacji i nie ingerują w większym stopniu za jej realizację, sam wyznaczasz czas poświęcony na naukę, wybierasz książki, filmy, inne pomoce, a na końcu możesz pokierować siebie w przeciwnym kierunku i diametralnie zmienić plany. W samodoskonaleniu jest dokładnie tak samo – nikt nie decyduje za Ciebie, sam podejmujesz kroki w nauce własnego ja i kogo dopuścisz do niej – praca w pojedynkę vs pomoc coacha, mentora, tutora, trenera czy mówcy.

Kuć póki gorące

Dobry czas na samodoskonalenie jest zawsze. Najważniejsze – żebyś zaczął. Odpowiednia literatura, seriale, filmy. A może pomoc specjalistyczna? Po to właśnie są wszyscy ci, których wymieniłam akapit wyżej.

• Coach? Praca z nim opierać się będzie na pytaniach. Nie usłyszysz rad, konkretnych wskazówek, a pytania uderzające w jedno, dzięki którym sam dojdziesz do rozwiązania. Najważniejsze jednak to założenie celu długoterminowego i krótkoterminowego (nawet i kilku). Dobry coach będzie prowadził rozmowę tak, że po zakończonej sesji będziesz miał wiele spraw wartych rozmyślań.
• Mentor? Zazwyczaj to osoba, która już osiągnęła to, co Ty chcesz osiągnąć. W pracy z Tobą dzielić się będzie swoimi doświadczeniami, przeżyciami. Te refleksje zainspirują Cię do podjęcia odpowiednich kroków. Możesz spodziewać się rad i czuwania w każdym momencie procesu zmiany.
• Tutor? Czyli opiekun. Pracuje w relacji jeden na jeden i opiekuje się swoim klientem w trakcie całej zmiany. Dostosowuje cykl do Twoich potrzeb, uważnie słucha Twoich refleksji, problemów i poprzez rozmowę ustala najlepszy tor pracy. Możesz liczyć na dużą dozę wsparcia i przyjacielskiej relacji. Dla niego jesteś partnerem i w tym procesie jesteście razem.
• Trener? A bardziej nauczyciel. Zazwyczaj w grupie uczy on kompetencji miękkich. Przez szkolenie powinieneś podwyższyć swoje kompetencje w danym zakresie.
• Mówca motywacyjny? Nakręca do działania. Pracuje przed większą publiką motywując do działania. Inspiruje przez opowiadanie historii o sukcesie swoim lub innych. Głównie więc zajmuje się storytellingiem.

Myśl!

Pierwszą i najważniejszą jak dla mnie zasadą własnego rozwoju jest analiza i intensywne myślenie o swojej osobowości, zachowaniu. Każdy, najzwyklejszy dzień może być idealną porą na zastanowienie się nad sobą. Kiedy potrzeba inspiracji – polecam na początek filmy: „Cyrk motyli” i „Siła spokoju”. Niepozorne, ale mobilizujące do refleksji.

A gdyby ktoś jednak preferował książki, to „Siła spokoju” jest ekranizacją opowieści Dana Millmana „Droga miłującego pokój wojownika”. I jako ostatnia propozycja – Erich Fromm. Nie potrafię wybrać jednej pozycji z jego dzieł – to trzeba po prostu przeczytać i MYŚLEĆ!

Źródła obrazków:

• pixabay.com